Πλέον, δε συζητάμε για την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, αλλά του αντιευρωπαϊσμού. Η έξοδος από την ΕΕ της Μεγάλης Βρετανίας, η άνοδος αντιευρωπαϊκών δυνάμεων, σε Ελλάδα, Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία, σε νέα κράτη μέλη, αλλά ακόμα και σε υπό ένταξη χώρες, θα έπρεπε να είναι ο κώδωνας του κινδύνου για όσους υποτίθεται ότι εργάζονται για το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα. Αντίθετα, φαίνεται ότι μένουν υπνωτισμένοι, και κολλημένοι σε λάθος πολιτικές που αυξάνουν την πολιτισμική ύφεση, την ανασφάλεια, την έλλειψη εμπιστοσύνης και μειώνουν τις προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο.
Ένας ύπνος, που φαίνεται να διακόπτεται πάντως σχεδόν μόνο προς όφελος μεγάλων συμφερόντων. Αποτυχημένα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής. Μειούμενη ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, γεωργίας, της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας, των παρεχομένων ιδιωτικών και δημόσιων υπηρεσιών. Παταγώδης αποτυχία της οικονομικής σύγκλισης και ενοποίησης. Ανισορροπία και διατάραξη της πραγματικής οικονομίας και κοινωνικής συνοχής, μεταξύ και εντός των κρατών.
Το πείραμα στην Ελλάδα είναι ενδεικτικό και απολύτως κατατοπιστικό, χωρίς ωστόσο να ξεπλένει την τραγική ανικανότητα για κατάρτιση ενός εθνικού σχεδίου παραγωγικής και βιώσιμης ανασυγκρότησης. Η πρόσφατη απαίτησή της ΕΕ από μία μικρή χώρα του Νότου για πλεονάσματα μέχρι το 2060, είναι ενδεικτική της έπαρσης, της ανηθικότητας, της ασυνειδησίας και της αλαζονείας όσων βρίσκονται στο τιμόνι της. Τόση ανάπτυξη όση ζητήθηκε δεν είχε επιτύχει ούτε η Pax Romana, (ευτυχώς αποτρέψαμε το ενδεχόμενο να δούμε τους ρυθμούς ανάπτυξης του χιλιόχρονου Ράιχ).
Επιπλέον, την ώρα που οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης κόπτονται για μεταρρυθμίσεις που έχουν να κάνουν σχεδόν αποκλειστικά με την υποτίμηση της οικονομίας, την απορρύθμιση της αγοράς, την καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, και με την εκποίηση εθνικού και ιδιωτικού πλούτου και κεφαλαίων, ταυτόχρονα παρεμβαίνουν άμεσα ακόμα και σε ζητήματα δικαστικής εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σοβαρότατη περίπτωση Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, για της οποίας τη δικαστική εξέλιξη έκανε σαφή υπόδειξη ο κ. Ντράγκι. Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.
Απ΄ τη στιγμή που οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, τελείως αποκομμένοι, κατά πλειοψηφία, από την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα και τις ευθύνες τους, φαντάζονται ότι μπορούν να λειτουργούν σαν μία άλλη κομματική νομενγκλατούρα, κατευθύνοντας το αόρατο χέρι του Θεού, της αγοράς και της δικαιοσύνης.
Απ΄ τη στιγμή που οι ειδήσεις κατακλύζονται καθημερινά από δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων ευρώ για δόσεις, υποδόσεις, δάνεια, προγράμματα και ανακεφαλαιοποιήσεις, χωρίς ο πολίτης να βλέπει απτά αποτελέσματα στη δύσκολη καθημερινότητά του.
Απ΄ τη στιγμή που πλέον ο μέσος Ευρωπαίος, προκειμένου να πληρώσει τον λογαριασμό του ρεύματος, του τηλεφώνου, τους φόρους, το νοίκι, το δάνειό του ή ακόμα και για να αγοράσει μία ηλεκτρική συσκευή όπως ένα πλυντήριο ή ένα ψυγείο ή ένα κινητό τηλέφωνο (δε συζητάμε για αυτοκίνητο), χρειάζεται να υποβάλει την οικογένειά του σε θυσίες, και σοβαρές στερήσεις, δουλεύοντας ατελείωτες ώρες υπό μόνιμη ανασφάλεια και το φάντασμα της ανεργίας πάνω απ΄ το κεφάλι του.
Απ΄ τη στιγμή που θεμελιώδεις αξίες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία η ειρήνη, η ασφάλεια, η αλληλεγγύη, έχουν αντικατασταθεί απ΄ τον φόβο για τους ξένους, την πόλωση, τον διχασμό, τη ρητορική του μίσους μεταξύ των λαών και κύριο ζητούμενο αποτελεί το κέρδος τραπεζών, επενδυτών, δανειστών και μεγάλων επιχειρήσεων, που στηρίζουν οικονομικά και πολιτικά το Ευρωπαϊκό σύστημα.
Απ΄ τη στιγμή που έχει αναχθεί σε κεντρική Ευρωπαϊκή πολιτική η επιβολή, η αύξηση της δύναμης και της επιρροής μίας Γερμανικής κυβέρνησης, που τα τελευταία χρόνια πολιτεύεται με την πλάνη ότι κατέχει το αλάθητο του πάπα, ξεχνώντας το πρόσφατο παρελθόν της.
Απ΄ τη στιγμή που ο χρηματοπιστωτικός και τραπεζικός τομέας λειτουργεί σχεδόν ανεξέλεγκτα και με μηδενικό ρίσκο εις βάρος των μικρών και των μεσαίων, ορίζει, καθορίζει και σε πολλές περιπτώσεις διορίζει μέχρι και πρωθυπουργούς.
Κυρίως δε, απ΄ τη στιγμή που η ευημερία και η ελευθερία των λαών, των κοινωνιών και της οικονομίας, έχουν αντικατασταθεί από ένα εσωστρεφές, πολυδαίδαλο γραφειοκρατικό οικοδόμημα ελέγχου και εξουσίας, που εργάζεται για την επίπλαστη ευημερία των αριθμών, των πολυεθνικών, εξωθεσμικών και φιλικά προσκείμενων πολιτικών και οικονομικών κέντρων, ενώ ταυτόχρονα στρουθοκαμηλίζει μπροστά στα μεγάλα κοινά προβλήματα.
Πλέον, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μετάλλαξη της ΕΕ σε ένα «νεοσοβιετικού τύπου» μόρφωμα. Με μία παρατεταμένη κρίση. Με πολιτικές ρήξεις και σοβαρούς ανταγωνισμούς στις σχέσεις τόσο μεταξύ των χωρών, όσο και με τη Ρωσία, την Κίνα, αλλά εσχάτως και με τις ΗΠΑ, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην τελευταία σύνοδο των G7. Με κυρίαρχη ιδεολογία αυτή του οικονομικού επεκτατισμού της Γερμανικής κυβέρνησης. Και με άμεσες συνέπειες τελικά στην ευημερία, την ασφάλεια και την πρόοδο των Ευρωπαίων. Έτσι όπως έχει διδάξει η ιστορία, αν δεν διαπιστώσουμε δραστικές και άμεσες αλλαγές κυρίως στον Γαλλογερμανικό άξονα, ο οποίος έχει πάρει τα ηνία αυτού του οικοδομήματος, και ο οποίος στηρίζεται στον φόβο και πολύ λιγότερο στο συλλογικό συμφέρον, δυστυχώς η κατάρρευσή του όλου θα είναι θέμα χρόνου. Ενώ, η πτώση του ενδεχομένως να καταγραφεί ιστορικά στη συλλογική συνείδηση σαν άλλη μία νίκη των λαών ενάντια σε ένα ακόμα ολοκληρωτικού τύπου καθεστώς. Όπως τότε.
Ηλίας Παλιαλέξης