Γιατί κολλάει κάθε τόσο η διαπραγμάτευση; Γιατί καθυστερεί η συμφωνία κυβέρνησης-δανειστών; Η απάντηση είναι προφανής. Αρκεί να μετρήσουμε τις ώρες που σπαταλούνται στις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις κυβερνητικών και κομματικών οργάνων (υπουργικό και κυβερνητικό συμβούλιο, κοινοβουλευτική ομάδα και πολιτική γραμματεία) για να συμπεράνουμε ότι, στην παρούσα φάση, αυτό που πρωτίστως απασχολεί τον πρωθυπουργό και την ηγετική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος είναι η πολιτική διαχείριση της επικείμενης συμφωνίας. Είναι η αποδοχή της, όχι από τους πολίτες, αλλά από την εσωκομματική αντιπολίτευση.
Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια πραγματικότητα: οι Ελληνίδες και οι Έλληνες ζητούν από την κυβέρνηση μια συμφωνία που θα εξασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Γι΄ αυτούς ένας αξιοπρεπής, συμβιβασμός θα ήταν λύτρωση. Την ίδια ώρα η καθημερινή ειδησεογραφία αναδεικνύει μια παράλληλη πραγματικότητα: Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν συνιστώσες, ομάδες και προβεβλημένα στελέχη, που απαιτούν από τον πρωθυπουργό και τη διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης να παραμείνουν ανυποχώρητοι έναντι των αξιώσεων των δανειστών. Μέχρι τέλους! Ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό για τον τόπο.
Αντιμέτωπος με αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση βρίσκεται ο Πρωθυπουργός. Γνωρίζει ότι την επομένη της συμφωνίας – που θα είναι σκληρή – ακόμη κι αν οι πολίτες ανασάνουν ανακουφισμένοι, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει κρίση αξιοπιστίας για την αθέτηση των όσων προεκλογικά υποσχέθηκε. Αναπόδραστα θα έχει και φθορά, αφού η συμφωνία είναι βέβαιο πως θα περιλαμβάνει νέες φορολογικές επιβαρύνσεις και διατήρηση υφιστάμενων που τελούσαν υπό κατάργηση (π,χ ΕΜΦΙΑ). Σε ό,τι αφορά το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, το τοπίο πιθανότατα θα αλλάξει και ίσως το σκηνικό ανατραπεί.
Κατανοητή η δύσκολη θέση του πρωθυπουργού. Οφείλει όμως, επιτέλους, να αντιληφθεί ότι σπαταλά πολύτιμο για τη χώρα χρόνο, αλλά και δικό του πολιτικό κεφάλαιο, στην προσπάθειά του να περιορίσει τις όποιες εσωκομματικές απώλειες. Αυτό που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνά είναι ότι εντολείς του και σύμμαχοί του είναι οι πολίτες. Αυτοί είναι που, ξεπερνώντας ιδεολογικές αφετηρίες και αναφορές, τον εμπιστεύτηκαν. Από αρχηγό ενός κόμματος που αγωνιζόταν να εισέλθει στη Βουλή, τον ανέδειξαν πρωθυπουργό. Τώρα είναι η ώρα να φανεί αντάξιος και να ανταποκριθεί.
Οι εξελίξεις αποδεικνύουν πως η καθυστέρηση της συμφωνίας-λύσης συσσωρεύει νέα δεινά στον τόπο και περισσότερα βάρη στην κοινωνία. Μέσα σε μόλις τρεισήμισι μήνες το πρωτογενές πλεόνασμα εξανεμίστηκε και η χώρα ξαναγύρισε στην ύφεση. Η ρευστότητα έπιασε πάτο και ο χρόνος τελειώνει. Ήδη τα μέτρα που ζητούνται από τους δανειστές και αναγκαστικά διαπραγματεύεται η κυβέρνηση προκειμένου να κλείσει το δημοσιονομικό κενό είναι πολλαπλάσια και σκληρότερα από αυτά που περιλαμβάνονταν στο περίφημο e-mail Χαρδούβελη.
Η πολιτική ηγεσία ούτε απλή υπόθεση είναι, ούτε κοστούμι που ταιριάζει σε όλους. Εδώ και τώρα ο Πρωθυπουργός καλείται να κάνει τις επιλογές του και να πάρει τις αποφάσεις που αξιώνουν οι περιστάσεις.
Να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Η Ιστορία τον περιμένει στο ραντεβού, που ο ίδιος θέλησε και κατάφερε να κλείσει μαζί της.