Την ώρα που η νέα κυβέρνηση, δια στόματος του υπουργού οικονομικών, “σκότωνε” το μνημόνιο και την τρόϊκα, γνώριζε τις ανυποχώρητες αξιώσεις των εταίρων – δανειστών: υλοποίηση όλων των προαπαιτούμενων του μνημονίου και τελική αξιολόγηση του προγράμματος από τους θεσμούς, ώστε να θεωρηθεί επιτυχής η ολοκλήρωσή του. Και όλα αυτά – που είναι πολλά, χρονοβόρα και δύσκολα- σε χρηματοδοτικό κενό.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, την ώρα που προειδοποιούσε τους Έλληνες για δύσκολη, σκληρή και μακρά διαπραγμάτευση, γνώριζε την πραγματικότητα. Τόσο δηλαδή το ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο, εντός του οποίου όφειλε να την ολοκληρώσει , όσο και τις κλιμακούμενες επιπτώσεις του χρηματοδοτικού κενού στη ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας.
Τούτων δοθέντων, τί έπραξαν; Ξόδεψαν τον κρίσιμο πρώτο μήνα, αλλά και το εναπομείναν κεφάλαιο αξιοπιστίας της χώρας, με «ηρωϊκές» εξαγγελίες για ανατροπές- ρήξεις και αντεγκλήσεις με τους δανειστές. Τί κατάφεραν; Να βρούν οι ξένοι επιχειρήματα, ώστε να εμφανισθούν δικαιολογημένα δύσπιστοι με την νέα ελληνική κυβέρνηση και αφορμές, ώστε σε εκκρεμή ζητήματα, που «καίνε» την Ελλάδα να υιοθετήσουν σκληρές και αδιάλλακτες θέσεις.
Η θετική συμφωνία- ανάσα της 20ης Φεβρουαρίου ήταν αποτέλεσμα της καταλυτικής, κατευναστικής παρέμβασης του πρωθυπουργού, ο οποίος ακούγοντας τη φωνή της λογικής και προτάσσοντας το συμφέρον του τόπου, έθεσε ως στόχο της διαπραγμάτευσης την αναζήτηση “κοινά αποδεκτής, αμοιβαία επωφελούς λύσης”.
Τί ακολούθησε; Γιατί «χάθηκε η μπάλα» και φτάσαμε πάλι μπροστά στον γκρεμό; Δυστυχώς, έκτοτε ακολουθήθηκε η στρατηγική της ασάφειας και της παρέλκυσης μπροστά στην ανάληψη δράσεων και την υλοποίηση πολιτικών που ξεπερνούν τις «κόκκινες γραμμές».
Το μείζον ερώτημα για το σήμερα και το αύριο είναι αν υπάρχουν , ποιές είναι και ποιος βάζει κόκκινες γραμμές; Σήμερα έχουν επικρατήσει ως τέτοιες οι συντηρητικές, αναχρονιστικές, αντιαναπτυξιακές, μη βιώσιμες και γι΄αυτό βαθύτατα αντιλαϊκές γραμμές, που χαράσσουν οι ακραίες αριστερές συνιστώσες και πλατφόρμες του ΣΥΡΙΖΑ. Το χειρότερο, για τη χώρα, είναι ότι η μικρή, αλλά καθόλου αδρανής και σιωπηλή, εσωκομματική μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ τις επιβάλλει στην κυβέρνηση.
Όμως, την πρώτης προτεραιότητας και δεσμευτική για την κυβέρνηση κόκκινη γραμμή τη χαράσσει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνίδων και των Ελλήνων. Είναι αυτή που οριοθετεί το πλαίσιο, εντός του οποίου οφείλει να αναζητήσει ο πρωθυπουργός έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό με τους εταίρους-δανειστές μας: Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εντός του Ευρώ.
Αυτή είναι η λαϊκή εντολή προς τον Αλέξη Τσίπρα. Και για να την τιμήσει, μετά την τόλμη που επέδειξε έναντι των επιφανών συνομιλητών του κατά την επταμερή σύνοδο της 27ης Μαρτίου, επιβάλλεται να επιδείξει πολιτική βούληση και γενναιότητα απέναντι στους κομματικούς του συντρόφους. Αυτούς που, επιχειρώντας να κηδεμονεύσουν το κόμμα και να χειραγωγήσουν την κυβέρνηση, κρατούν όμηρο τη χώρα. Η σύγκρουση, η ρήξη και η ανατροπή είναι μια καθαρά εσωτερική υπόθεση. Εδώ συντηρούνται, χρόνια τώρα, συμφέροντα, στρεβλώσεις και παθογένειες που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Εδώ ενδημούν νοοτροπίες και αντιλήψεις που ναρκοθετούν το κοινό μέλλον. Προς τα εκεί να στρέψει τα βέλη του ο πρωθυπουργός . Σε αυτή την κατεύθυνση έχει και θα έχει τη στήριξη όλων.